Anegdotki ciotki klotki.

Kochany Panie Mikołaju, kochana Gwiazdko, umiłowani trzej Królowie z darami, kochany Boże…niech każdy z Was w te Święta duszyczkę moją prezentami wspomoże.
Zdrowie nad życie swe miłuję, w Jego towarzystwie najlepiej się czuję. Nie zrobię wiele, nic nie poradzę, gdy zdrowia braknie to szczęścia braknie. Dlatego proszę w kolejności pierwszej o najcenniejszy prezent dla mej osoby – ZDROWIE w torebkę na prezenty wsadźcie, będziemy kwita: ja będę grzeczna, zdrowa kobita!

Kochany mężu mój najdroższy, połówko ma (nie)dopasowana, książę Ty mój w krzywym zwierciadle…od Ciebie również czegoś pragnę.
Wiem, że prezentów ja listę miałam, wiem, że przedmiotów ja stos żądałam, wiem też, że wszystko mi ofiarujesz, ale w tym wszystkim czegoś brakuje. Pod tą przykrywką perfum i książek, kryją się myśli i skryte tęsknoty. Pragnę od Ciebie więcej czułości, spojrzenia na mnie, jak kiedyś w młodości. Z tym pożądaniem, dumą i troską: ,,To moja kobieta! Wszyscy mi zazdroszczą!”. Braknie tej więzi, obojętność goni i tylko od Nas zależy, czy da się ją poskromić. Ty dziś zdecyduj, czy warto walczyć o kobietę swoją w świecie pełnym cyber-relacji.

Kochane dzieci, me umiłowane… od Was nic nie chcę, bo WY jesteście mym największym, życiowym darem. Żyjcie i cieszcie się każdą chwilą. Wasz uśmiech i szczęście dają mi siłę, bo są prezentem największym w każdą złą chwilę. Z Wami pokonam wszystkie trudności, bo we mnie tkwi siła matczynej miłości.

No i na końcu mamusiu kochana…od Ciebie pragnę, byś mnie wspierała. Duchem, ramieniem, podporą była i choć wymieniać by można bez końca – Ty mnie rozumiesz bez słów, bez wywodów.
Dałaś mi życie, bez Ciebie mnie nie ma. Jesteś ta jedna, jedyna na świecie – w mych oczach na zawsze ta, która mnie nigdy nie zawiedzie.

I to już koniec koncertu życzeń. Jak wyjdzie nie wiem, to się okaże. Napisałam wszystko, o czym skrycie marzę. Mam też ogromne w sercu przekonanie, że każda z Nas chce, by to wszystko spełniło się i dla Niej ❤️

Moje śniadania (na tygodniu) wyglądają zazwyczaj tragicznie. Większość rzeczy jem po prostu “przy okazji” gdy szykuję posiłek dziecku lub gdy po nim dojadam. Jedynym moim stałym, niezmiennym od lat rytuałem jest poranna kawa.☕️ 😉 Więc jak patrzę tak sobie teraz na te piękne kanapeczki córki z odkrojoną skórką od linijki, muśniętym delikatnie masełkiem, wędlinką, serem i warzywami eco za milion dolarów to aż świat staje się lepszy a statuetka Masterchefa mogła by spokojnie stać u mnie za szybą.🏆 Więc idę ja taka dumna z tym talerzem niczym Gesslerowa, stawiam na stole przed córką i słyszę:
– Nie chcę tego, be! tfu! fu! Na co zaskoczona z oczami na wytrzeszcza pytam, nie zdając sobie sprawy z jakże gorzkiej prawdy:
– Córeczko a co to znaczą te stwierdzenia?
– Mamusiu to proste: “be” to znaczy że nie dobre, “tfu” to znaczy, że wypluję a “fu”, że śmierdzi 😱😱😱
No proszę a mi się wydawały takie idealne 😂😜

Nigdy nie zapomnę chodzenia na rzęsach w obecności mojej małej, śpiącej córki. Słyszała nawet pierdnięcie sąsiada za ścianą. Wydawało mi się, że córka została obdarowana słuchem absolutnym, tak doskonałym niczym najlepszy muzyk 🎵🎶🎵🎶
Ten dar z niebios zanikł jednak gdy dziecko skończyło 3 lata. Teraz posiada już tylko słuch wybiórczy czyli słyszy tylko to, co chce (czyt. to z czego ma korzyść).