Rozwijanie poczucia własnej wartości u dziecka a wzmocnienie relacji z rodzicami

Hey, slow it down
What do You want from me?
Yeah, I’m afraid
What do You want from me…

Czasami potrzebuję chwili, by złapać oddech. Usiąść i zastanowić się czego ja tak naprawdę chcę i oczekuję od życia, pracy, męża i dzieci? Sama nienawidzę wpasowywać się w sztywne ramy wyznaczane z góry przez społeczne normy. Jakoś tak już mam, że wiele rzeczy robię po swojemu, zupełnie na opak (z różnym skutkiem), ale właśnie dlatego, nawet gdy mi coś nie wyjdzie, to nie szukam w koło winnych. Skupiam uwagę na sobie, zastanawiając się, co poszło nie tak i jak to zmienić. Nie, bo mąż nawalił, nie bo dziecko mi nie dało, nie bo pogoda się spieprzyła, tylko coś się nie udało, bo nie zagrało tak, jak to sobie zaplanowałam JA. Nie kto inny. Planuję, decyduję i ponoszę konsekwencje. Ta decyzyjność i sięganie po rzeczy, które sprawiają mi radość, bądź wykonywanie czynności, które sama zaplanowałam daje mi poczucie pewności siebie i tak zwyczajnie, wiary w to, że potrafię i umiem. To się dzieje na każdej płaszczyźnie: w relacjach w związku, w wychowywaniu dzieci, w pracy, podczas dni wolnych.

Potrzeba wolności i poczucia sprawstwa nie ma ograniczeń wiekowych

Myślę sobie, że skoro ja sama tak bardzo kocham tę niezależność i podejmowanie własnych, nieprzymuszony decyzji to dlaczego nie ofiarować tej przestrzeni pozostałym członkom rodziny (nawet jeśli skutek będzie opłakany)?
Uczę się tego każdego dnia. Uczę się dawać przestrzeń swoim dzieciom w drobnych rzeczach i sytuacjach. Nie zmuszam do dziękowania na siłę i mówienia dzień dobry, do widzenia, przepraszam. Sama daję im przykład, pokazując w praktyce, że zwykłe ,,dzień dobry” sprawia przyjemność każdej ze stron, a szczere ,,przepraszam” potrafi załagodzić niejeden spór. Ale nie wypowiedziane pod przymusem, a z pełną świadomością. 

Przestrzeń kojarzy mi się z podejmowaniem samodzielnych wyborów. Przestrzeń kojarzy mi się z poczuciem wolności i radością z możliwości decydowania o samym sobie. Sama ostatnio miałam okazję przekonać się, ile znaczy dla dziecka samodzielna decyzja o przeznaczeniu pieniedzy, które dostało od dziadków na wakacje. Pierwszy raz staram się nie namawiać i nie zmuszać do zakupu tego, co według mnie jest przydatne i użyteczne. Błędy się zdarzają. I widzę wtedy, jak moja kolorowanka edukacyjna kupiona ,,na siłę” nie wzbudza zainteresowania, a wybrany samodzielnie malutki błyszczyk w kształcie sowy stał się nieodzownym przyjacielem córki. I wiecie co zauważyłam? Cholera no naprawdę to widziałam! Widziałam, jak moja córka patrzy na zakupioną na silę przeze mnie książeczkę nie z niechęcią, bo jej się nie podoba jej zawartość. Nie! To wyraz niechęci do tego, że została do zakupu po części zmuszona.

Na pewno wiecie, jak my rodzice (cwane bestie w negocjacjach) potrafimy w sklepie nadać taki obrót sprawom, że nasze dziecko w rezultacie zgodzi się na zabawkę, której samo nigdy by nie wybrało. Mało tego! Zaczyna się z niej cieszyć, bo przecież jest taka cudowna i funkcjonalna i wykonana z ekologicznych materiałów i edukuje, kształtuje wyobraźnię. Tylko czy dziecko na pewno się cieszy z tej zabawki? A może cieszy się, że my się cieszymy? I tak milion sytuacji dziennie, gdzie można było oddać decyzję w ręce dziecka:

–Mamusiu chcę wziąć hulajnogę. – Nie. Lepiej weź rower.

-Mamusiu, chcę spódnice. – Nie. Lepsze będą getry.

-Mamusiu, chcę loda czekoladowego. Nie. Lepszy jest mango… 

To naprawdę nie są to sprawy, które radykalnie wpłyną na funkcjonowanie naszej rodziny, zaburzając ład, porządek i wprowadzane zasady. Dla nas to mało istotne sprawy, ale dla dziecka to decyzje, które budują jego poczucie własnej wartości i pewność siebie. Nie zobaczysz tego tu i teraz, ale owoce będą zbierane w przyszłości. Może więc warto odpuścić i cieszyć się z kreatywności i chęci podejmowania własnych działań przez nasze pociechy? Spójrz na wasze wzajemne relacje w momencie, gdy zaczynasz liczyć się ze zdaniem swojego dziecka, na jego reakcje i zachowanie. Widzisz dumę i radość na jego buzi? Ja to dostrzegam i czuje swoim matczynym sercem, że gdzieś tam w środku cegiełka po cegiełce buduje się w nim pewność siebie i zadowolenie. Przecież tego właśnie chcemy i do tego dążymy. Do szczęśliwego dzieciństwa i spełnienia w rodzicielstwie.

Więcej przestrzeni. Więcej samodzielnych wyborów. Więcej samodzielnych doświadczeń i odczuwanie porażki i sukcesu, którego było się głównym sprawcą. I nie mam tu na myśli bezstresowego wychowania, nadopiekuńczości, braku kultury osobistej i innych stylów wychowawczych. Mam tylko na myśli ludzką naturę i dawanie okazji dziecku, aby mogło czuć się sprawcą swoich czynów. To co nam się wydaje błahą sprawą dla dziecka może być wejściem na Mount Everest. Pomyślcie o tym. Ja też pomyślę.